Tam da Burada

Burada evetle başlayan cümlelerde amalar işsiz

Evet, kısa kesmek bulaşıcı bir hastalıktır

Ve kronik hataları olanlar zor atlatır

Burada bağlaçtan sonra virgülle ayrılır zaaflar

Nokta konduktan sonra büyür. Yalnızlıkların başı

Sağdan sola yazılan hayat soldan sağa okunur

Bu yüzden burada okunduğu gibi yaşanmaz hiçbir acı

Tek kişilik selâ yoktur aslında:

Gizli sevda çeken körpe kızların hepsi yasta

Dedim ya

Gıcırdayan karyolalar nüfusu arttırır

Kucaklarda ne taşlar taşınır da

Farazi ölünmez burada yalnızca

Yevmiye parasına satılan Songüller bitmez bu tütünlü tarlalarda

Yamalı pantolonunun paçasından asılır dünya

Ve bağzı çocuklar ağlamaz dizleri kanadığında

Dövülmenin de bir matematiği vardır

Vuruşmanın …

Sevişmenin …

En güzeli şuydu aslında

İki haneli ve ufak rakamlı yaşımdan beri cahilim

Senin noksan olduğun dünyaya

Karanlığın âmâya ne düşmanlığı var?

Söyledim sana ben barınamam bu kızıl haçın altında

Ezberimdeki tüm patikaları ifşa ettim mülteci çocukların hayatı karşılığında

Davayı sattın dediler insanlık uğruna

İnsandım bi ara oysa

Müezzinden önce ve sonrada

İki ezan arası miktarınca

Holigan oldum ben Anne politik sloganlar atarak dağlara

Evet, evet

Tam da burada

Bilim insanları bunu da açıklasın

Elli kuruşa içilen çayın neden tadı yok duvarlarında bisiklet asılı kapitalist soygunlarda

Döndüğümde yanımda ol

Sağımı soluma bağlayan kaburgamın hizasında

Sebepsiz hüzünler yaşıyor birileri ve kimileri inanmıyor bu lûtfa

Belli ki bu asra fazla hâlâ

Öyle ya, insanlık bol geliyor diyet yapan Amerikan sosyologlara

Göğsümdeki Kambura Kaçak Kat İzni Verildi

‘Adam güzel günlere olan inancını ayakkabılarını boyama karşılığında sekiz yaşındaki bir kara kavruğa sattı. Ne ayakkabıların boyaya ihtiyacı vardı ne de adamın güzel günlere. Bu ilginç anlaşmayla tüm güzel günlere olan isteğinden, hakkından, şahsi payını hibe etti. Yaşayacak mıydı, yaşasa şansı döner miydi? Aslında bedeninde belirmeye başlayan ümitsizlik kara delik gibi tüm varlığını yutmaya başlayınca böyle bir yola başvurmuştu. Bir çift gözün bile değmediği şiirler gibiydi şimdi adam. İçi boş dondurma külahları gibiydi. Sabahın erken saatlerinde günlük yevmiyesini çıkarabilmek için meydanın en eski ve bilindik camisinin önünde bekleyen, işverenlerin göz ucuyla seçtiği ameleler gibiydi şimdi. Sıradandı, herkesi eşitleyen gözler üzerini mıncıklıyordu.’

Kitabı kapattı. Gözleri batıyordu satırları takip etmekten ama eli halının üzerinde geziniyordu. Az evvel okuduğu özenli hikayeye biçimsiz tasvir geçecekti. Kitabın boşluğuna, yazara ortak olma hevesiyle şunları yazdı.

   Anlatılan tüm masallara inanma gücünden vazgeçen bir adam ömrünü hiçe satmış demektir. Kendini çöpe atmış demektir. Gözlerine ihtiyacı yoktur yeryüzü duman altında kaldığı bir yerdir. Ayakları bir yere götürmez artık. Bir kapıya ihtiyaç duymaz anahtarsız rehinedir, bir çapıta dilek bağlamaz, bir çocukluğa sarılmaz. Bir ölümlüyle tanışacak zaman tanımaz kendine. O, şansını kayan yıldızların kuyruklarında yere çakılırken görmüştür. Biz bu insanlara yaşayan ölüler deriz. Ölmezler ama her gün mezarlıktadırlar. Yatarlar soğuk yerlerde ama ter döker, hesaba çekilirler. Kanlı canlı dururlar ama kayıptırlar. Yıkanır ama kendi içlerindeki gölette boğulurlar. Onlara ölü demeyiz biz.

Şimdiki hayatlarını bir kumar oynar gibi yaslarının üzerine yatırırlar. Nefesleri senet, sözleri sayaca bağlıdır. İnan yavrucak, sana beş kuruş istenmeden verilen o neşe o parıltılı düş’ün altında her gün yel alan korlaşmış bir et vardır. Tüm o cereyan eden duvarlardaki rutubetli koku havasızlıktan değildir. Geç saatlerde kimseye gösterilmeden akan yaşların imzasıdır. Biz onlara ölü demeyiz. Yüklü deriz. Bulut gibi, gebe gibi, toprak gibi…

Kitap, üzerine iliştirilen notla birlikte şimdi tamamen kapanmıştı. Onu orada bırakan elin bir daha alamayacağını bilmeden sessizce…